مستند هواپیما

توضیحات

هواپیماهای امروزی, این مظاهر تجمل عصر جت, الهام بخش اطمینان خاطر و شکوهند.
آن ها عجایب عصر جدیدند, اما این غول ها هم فنا ناپذیر نیستند , همانند همه ی ماشین ها به هنگامی که روز پروازشان به سر آمد, ویرانگاه در انتظار آن ها هست.
پیاده کردن و تخریب یگ هواپیما تقریبا به اندازه ی ساختن آن ها چالش بر انگیز و پیچیده است.
گر چه همه ی این هواپیما ها اوراق نمی شوند و به برخی از آن ها ماموریت و زندگی جدید داده می شود و با زحمت فراوان به شکوه سابقشان برگردانده می شوند, اما با این حال همه ی هواپیما ها چه آن هایی که منتظر سرنوشت نهایشان هستند وچه آن هایی که برای دگر ریسی برای زندگی نو آماده می شوند, محل وقوع این فرایند ها جایی است به نام ویرانگاه.
روند پیچیده پیاده کردن هواپیماهای فرسوده ماموریت یک گروه پژوهش اروپایی در مرکز هوایی شاتورو در فرانسه، سودده کردن روند بازیافت هواپیماهایی است که به پایان عمر خود رسیده اند.
چالش های پیش روی این پروژه که در سال ۲۰۱۰ میلادی ایجاد شد، بسیار است: بازیافت هر چه بیشتر و کمک به طراحی هواپیماهای آینده ای که در آخر عمر خود کمتر آلوده می کنند.
عایشه چلیکل، هماهنگ کننده پروژه می گوید: «به نوع آلیاژها بستگی دارد و به اینکه چگونه برای مثال تیتانیوم را که سود بیشتری از آلومینیوم دارد، جدا کنیم.
به «چرخه زندگی» هواپیما نیز بستگی دارد.
هدف این پروژه، حل مسئله بازیافت است بطوری که هواپیماهای جدید دیگر این مشکل را نداشته باشند.
اینگونه بازیافت به طراحی هواپیماهای جدید کمک می کند.
» تا بیست سال آینده، شش هزار فروند هواپیما در اروپا به پایان عمر خود خواهند رسید.
توسعه روش های بهتر برای مدیریت کار بازیافت، یک الزام است.
زیرا یک هواپیما از بخش هایی تشکیل شده است که برای محیط زیست خطرناک و مضر است، مانند مایع های خطرناک که حاوی رادیواکتیو است یا بخش های پلاستیکی که قابل بازیافت نیست.
مارتین فرسینی، مدیرعامل «ای اف آر ای»، فرودگاه شاتورو می گوید: «مدیریت پایان عمر یک هواپیما نسبتا موضوع جدیدی در صنعت است.
به همین دلیل نگرانی ما، تعیین دستورالعمل برای کارکرد خوب است تا کار پیاده کردن و بازیافت این هواپیماها با ایمنی کامل و با احترام به محیط زیست انجام شود.
» برای پیاده کردن هواپیما، اول از همه مایع های خطرناک رادیواکتیو خارج می شود.
در این مرحله است که باید اجزای قابل استفاده از هواپیما مجزا شود.
به این ترتیب، زنجیره بازیافت اجزای قابل استفاده به راه می افتد.
اولیویه دیو، مدیر فنی می گوید: «باید همه اجزای باارزش را جدا کرد.
برای مثال چرخ ها که وزن هواپیما را هنگام فرود تحمل می کند، موتورها، دستگاه های خودکار، تهویه هوا و غیره.
این بخش ها را می توان در بازار دست دوم فروخت.
» یک هواپیما از شصت درصد آلومینیوم، پانزده درصد آهن و ده درصد از فلزهای باارزش مانند تیتانیوم ساخته شده است.
یکی از هدف های مهم این طرح، یافتن محل قرار گرفتن آلیاژهای باارزش در بدنه هواپیما است.
تورستن مولر، فن آوری شیمیایی، موسسه فرانهافر، می گوید: «بزرگترین مشکل، روند بازیافت است، چون مقادیر به اندازه کافی زیاد نیست تا بتوان روند اقتصادی واقعی داشت، بویژه برای بخش های پلاستیکی.
شاید بهترین راه حل، از یک طرف، یافتن راهکاری قانونی و از طرف دیگر، طراحی یک فن آوری دقیق پیاده کردن هواپیما است.
» از این پس هواپیماهایی که ساخته خواهند شد، در پایان عمر خود محیط را کمتر آلوده خواهند کرد زیرا در ساخت آنها از اجزا و مواد قابل بازیافت استفاده خواهد شد.