توضیحات
این داستان شگفت‌انگیز مهندسانی است که با نوآوری و تلاش خود توانستند اولین فضاپیمای تاریخ با قابلیت استفاده دوباره را بسازند: شاتل فضایی.
در ژانویه ۱۹۷۲ پرزیدنت نیکسون (رئیس جمهوری آمریکا) یک هدف جدید برای آمریکا تعیین کرد: ساخت وسیله‌ای برای دسترسی همیشگی به فضا که از همه گزینه‌ها کم هزینه‌تر باشد.
برای رسیدن به این هدف، مهندسان «ناسا» می‌باید یک سیستم انقلابی حمل و نقل فضایی طراحی می‌کردند.
کلیدی‌ترین و مشکل‌ترین ویژگی مورد نظر، ساخت این وسیله به شکلی بود که قابلیت استفاده دوباره داشته باشد.
برای روبرو شدن با این مبارزه‌ی سخت، مهندسان طرح دستگاهی بسیار نوآورانه و انقلابی به نام شاتل فضایی را ارائه کردند.
طراحی این فضاپیما چهار ویژگی اصلی داشت: مدارگرد بالدار، موتور اصلی شاتل فضایی، سوخت رسانی با مخزن خارجی سوخت که اندازه‌ی بزر‌گ‌تر از مجسمه آزادی بود، و سرانجام بزرگ‌ترین موتورهای رانشی آن زمان.
طراحی موتورهای اصلی سوخت مایع این موشک بسیار مشکل بود و حتا در طی چند آزمایش اولیه پیش از آنکه مهندسان متوجه مشکل شوند، منجر به آتش‌سوزی و انفجار شد.
اما برای دست پیدا کردن به هدف کلیدی یعنی قابلیت استفاده‌ی مجدد، آنها باید صفحه‌هایی می‌ساختند که بتواند حرارت حدود ۱۷۰۰ درجه سانتیگراد را تحمل کند.
راه حل آنها به کارگیری ده‌ها هزار قطعه سرامیک سبک بود که می‌توانست حرارت را به سرعت دفع کند.
اما متصل کردن این قطعات به مدارگرد در طی فشار ناشی از پرواز یک مشکل اساسی را آشکار کرد… سرانجام در دوازدهم آوریل سال ۱۹۸۱، دوران جدیدی از پروازهای فضایی آغاز شد.
«کلمبیا»، همراه با دو فضانورد به نام‌های «باب کریپن» و «جان یانگ» وارد مدار زمین شد.
در ادامه و پس از این موفقیت، «ناسا» سه مدارگرد دیگر هم ساخت.
در طی سال‌های بعد آن، این ماشین‌های بی‌نظیر برخی از مهم‌ترین دستاوردهای فضایی آمریکا را رقم زدند و به این ترتیب رویای دسترسی همیشگی به فضا محقق شد.
اما ساخت پیچیده‌ترین ماشین تا آن زمان خطر خرابی و شکست را بیشتر می‌کرد و به شکل غم‌انگیزی «ناسا» دو شاتل و چهارده فضانورد را از دست داد.
پس از هر فاجعه، مهندسان با تلاش و تعهد راه حل‌هایی برای خطاها پیدا کردند تا شاتل را برای پرواز آماده کنند.
با وجود آنکه شاتل یک شاهکار مهندسی بود اما واقعیت این است که پرواز شاتل فضایی کار خطرناکی است که امروز دیگر کسی حاضر به انجام آن نیست.
در سال ۲۰۱۱ و پس از سی سال، این ناوگان بازنشسته شد.
امروز، شاتل‌های فضایی موجود در موزه‌های آمریکا مانند موزه ملی هوافضای اسمیتسونین و موزه فضایی نگهداری می‌شود.
این فضاپیماها همواره یادآور تعهد و روحیه و تلاش افرادی هستند که زندگی‌شان را وقف تحقق این رویا کردند.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.