مستند تلسکوپ هابل

توضیحات

تلسکوپ فضایی «هابل» یکی از برجسته ترین دستاوردهای مهندسی بشر است.
برای ربع قرن، این تلسکوپ تصویرهای بی نظیری از جهان برای ما فراهم کرده.
اما ساخت این معجزه‌ی مهندسی برای سازندگان و طراحان آن به هیچ عنوان کار آسانی نبوده است.
از ساخت تا راه‌اندازی و تهیه‌ی اولین تصویر، «هابل»، باعث شده تا مرزهای مهندسی شکسته شود.
بیشتر از هفتاد سال پیش بود که برای اولین بار اخترفیزیکدان آمریکایی به نام «لایمن اسپیتزر» طرح پیشروی ساخت تلسکوپی که بتواند در مدار زمین قرار بگیرد را ارائه کرد.
دسترسی به تصویرهای کامل از آسمان نویدبخش عصری طلایی در فضانوردی بود.
اما با این حال تحقق بخشیدن این رویا از آنچه همه تصور می‌کردند، سخت‌تر بود.
در سال ۱۹۷۷ سرانجام کنگره بودجه ای را برای تلسکوپ فضایی تصویب کرد.
پس از آن ناسا ماموریت داشت تا یکی از پیچیده‌ترین ابزارهای علمی را آماده کند.
این تلسکوپ باید کوچکتر و کم‌وزن‌تر از بیشتر تلسکوپ‌های روی زمین می‌بود و همچنین انتظار بر این بود که «هابل»، به پیشرفته‌ترین قابلیت‌های علمی هم مجهز باشد.
اما از همه‌ی این‌ها مهم‌تر تصاویری بود که دوربین بسیار پیشرفته و انقلابی این تلسکوپ تهیه می‌کرد.
«جیمز وستفال»، پروفسور موسسه‌ی تکنولوژی کالیفرنیا، کسی بود که در ابتدا تمایلی به شرکت در این پروژه نداشت.
برای پیروزی در چالش ساخت دوربینی که بتواند اعماق فضا را رویت کند، «وستفال» و گروه‌اش آشکارسازهای الکترونیکی به نام «Charge Coupled Devices» به شیوه‌ای انقلابی استفاده کردند که نتیجه‌ی آن دوربین «Wide Field Planetary» بود.
اما برای اینکه این تلسکوپ کار کند، دوربین آن نیاز به دستگاهی داشت که باید در قلب این تلسکوپ تعبیه می‌شد: آینه‌های جمع‌آوری‌کننده ی نور… و چالش مهنسان ساخت آینه‌هایی بود که تا بیشترین حد امکان صاف و دقیق باشد.
اما آن‌ها نمی‌دانستند که در سال ۱۹۹۰، تلسکوپ ۲/۵ میلیارد دلاری با یک نقص اساسی به فضا فرستاده شده.
تلسکوپ در عمل کور بود و نمی‌توانست با وضوح تصویربرداری کند.
وقتی اولین تصویرهای ارسالی وضوح کافی نداشت، این در حقیقت تحقیر کسنی بود که زندگی‌شان را برای انجام این پروژه گذاشته بودند.