توضیحات

ساندویچ گوجه فرنگی دارچگونه میتوان داخل ساندویچ گوجه فرنگی گذاشت بدون آنکه نان آن خیس شود؟ کیت کار خود را با یکی از به روزترین کارخانههای تولید ساندویچ در بریتانیا آغاز میکند؛ کارخانهای که ساندویچ موردنیاز فروشگاهها، بیمارستانها، مجلس عوام و حتی کاخ باکینگهام را تامین میکند.
طبیعتاً این مکانها از ساندویچهای خیس استقبال نمیکنند.
این کارخانه کاملاً پیشرفته است و ساندویچها با استفاده از لیزر فراصوت برش میخورند تا برش تمیزی حاصل شود.
علاوه بر این، پخش هوشمندانه مارگارین و لایهبندی مواد باعث میشود که رطوبت از ساندویچ نشت نکند.
اما بخش اصلی کار این است که آنها از گوجههای استفاده میکنند که به صورت خاص برای جلوگیری از خیس شدن ساندویچ پرورش یافتهاند.
گوجه فرنگیهای گوشتی، سفت بوده و تخم کمی دارند و در صورت فشردهشدن آب کمی از خود خارج میکنند، با این حال خوشمزه و خوشرنگ هستند.
این کارخانه کار خود را از سال ۲۰۰۷ آغاز کرده است و اولین کارخانهای است که در بریتانیا از این گوجه استفاده کرده است.
کیت به هلند میرود تا به اطلاعات بیشتری دست پیدا کند و با یکی از بزرگترین کشاورزان گوجه فرنگی در آنجا آشنا میشود.
این افراد گوجههای گوشتی را بدون نیاز به خاک و صرفاً به صورت آبکشت در گلخانههای بسیار بزرگ کشت میکنند، به قدری بزرگ که برای گشت و گذار در آن به دوچرخه نیاز است.
این افراد برای گردهافشانی گیاهان خود از زنبور عسل استفاده میکنند و برای خوردن آفتها از حشرات خاصی بهره میبرند.
کل این کار بیشتر به داستانهای علمی تخیلی شباهت دارد و در مقیاس بسیار بزرگی انجام میشود اما برای کسب اطلاعات بیشتر درباره اصل و نسب این گوجه، کیت باید به شرکتی برود که این گوجه خاص را توسعه داده است.
او متوجه میشود که رشد این گوجه ترکیبی در آزمایشگاه و گلخانههای آنها ۱۰ سال زمان میبرد و این کار از طریق به روزترین فناوری گردهافشانی گل به گل و دیانای گیاه انجام میشود.
همچنین آنها به صورت مداوم کار خود را مطابق با علم روز پیشرفت میدهند.
چه کسی فکر میکرد که برای حل چنین مشکل پیش پا افتادهای – خیس شدن نان ساندویچ – به این میزان کار نیاز باشد؟طعم دهنده توت فرنگیداخل خوراکیها با طعم توت فرنگی از چه مقدار توت فرنگی استفاده شده است؟ طعم توت فرنگی یکی از محبوبترین طعمهای موجود است که در ماست، شیرینیجات، نوشیدنیها و کیکها کاربرد دارد.
مت تبات و متخصص علوم غذایی، ریچل ادواردز استوارت، سعی میکنند بر اساس مقدار متوسط توت فرنگی مصرفی در محصولات، یعنی ۱۰ درصد، ماست توت فرنگی درست کنند.
اما طعم این ماست افتضاح از آب درمیآید.
مارتین دیکی به کارخانه بزرگ نستله راونتری سر میزند؛ کارخانهای که پاستیلهای میوهای تولید میکند.
او از این کارخانه میپرسد که چگونه میتوانند پاستیلهای توت فرنگی خود را به این طعم برسانند؟ او متوجه میشود که پاسخ این پرسش در توت فرنگی ۶ برابر غلیظشده و روغن توت فرنگی نهفته است.
اما چون هر دوی آنها مقداری حاوی توت فرنگی هستند، کارخانه این اجازه را به خود میدهد تا تصویر توت فرنگی را بر روی بستههای خود بگذارد.
کیت با یکی از متخصصان طعمشناسی ملاقات میکند و متوجه میشود که در توت فرنگی تا ۲۰۰ ترکیب شیمیایی متفاوت وجود دارد و این میوه یکی از پیچیدهترین میوهها محسوب میشود.
اما میتوان با ۵ یا ۶ ترکیب به طعم مناسبی از توت فرنگی دست پیدا کرد؛ از جمله توت فرنگیهایی که بوی سبزه تازه بریده شده، مزه کره و کمی هلو را میدهند.
این متخصص این ترکیب را برای کیت درست میکند اما طعم آن بیش از حد زیاد است و تنها با ۰.
۱ گرم – دو قطره از قطره چکان – میتوان ۱۲۵ گرم ماست توت فرنگی را تولید کرد.